37 - Alejandro

El papú Alejandro morava en un chiko kazal en el norte de Entre Rios, Argentina, i de vez en vez lo vijitavamos a la puerta de su kazika, asentado en un siyon, fumando su sigarro o beviendo un whiskiziko o rakí. En mi chikez ya estava viejo i saviam ke tenya muchos ijos, kon alkunyas i nombres djudyios i de otra parte krioyos, del país , kon otra alkunya- ra mosotros, los ijikos, era un avuelo karinyoso pasensioso ke a vezes mos vijitava i partajava un mese´, keso , guevos haminados, azetunas, tomate kon muestro padre i no mo pensavamos en su vida ni su istoria.
Yego a este pueblo de Ismir, Turkýa, joven, moreno, ermoso, gustava echar lashon en un espanyol ekstranyo, ma dulze i musikal.
Prinsipiava el sekolo 20, kon kazas bashas, kurtijos de tyerra, dedores kon kanastros ke ajarvavan a las puerta para ofreser calzas, fostanes , calzetines idad, i no salyan kuando las luvias anegavan los kaminos de tyerra negra i defendian el paso.
Ande iva a ser ke este turko, soliko sin famiya konosyó una vizina muy simpatika i de vez en kuando echavan lashon y ya le invitava a un plato de kumida, un bokado de asado, puchero, komidas del lugar i se isieron amigos muy buenos. Alejador se olvidava un poko de su soledad.
Kuando ampez la gerralas las letras se espsiaron, no yegavan haveres de los keridos en Evropa i a vagar a vagar fraguo una famiya. argentina kon ijikos, ma el kontinuo a ser djidyo, kada moed viajava a Concordia, una sivdadika ke tenya djidyos i kehila. Sus amigos mucho lo keryan.
La vida era muy trankila en ese pueblo joven de kazas bashas, muchas de lata , kayes de tyerra, animales sueltos. De manyana matrana alevantarse, tomar unos mates, komo te de yerba sud amerikano, i empezar el echo del dya. Las mujeres asender el fuego kon tablas para kozinar, ajuntaar agua del pozo paraa fregar la ropa, barrir el kurtijo de tyerra i los maridos al echo.
Alejandro se asentava a la tadre a la puerta del bakal a meldar el journal ke yegava kada semanada de Buenos Aires i asperar a los klientes. Sus penserios volavan torno su vida orosa kon una espposa karinyosa e ijikos ke los asperavan ansiosos .
Ese dya el pueblo fyestava kon grandes jugos, mesas kon la sortija , kumidas, bingo i la djente muy orosa kaminava vestida de lo mucho i de lo bueno kon musi» muy alegre.
De repente, ve esta mujer ke korre resoplando, «Alejandro, pensates ke me muri? yo , asperando en Evropa kon los ijos enfermos de yorar ...En akeyos tyempos un amigo de la famiya guadrava la ketu
uva i era muy difisil toparla i saver en manos de kien estava.
Esta istoria tyene burakos pormo ke pokos la rekodran, pero Avlejandro amó a sus ijos i fue un buen djidyo i estos ermanos de dos madres de pueblos apartados ke de grandes se konosieron bivieron kon kerensia fraternal
Alejandro Saul, djudyo de fuertes senimientos para su kehila i donó los rimonim (grenadas) de plata ke dekoran muestra torah en Concordia rengrasiando al Dyo por su famiya.
Fue un buen ombre ke aksepto la prova ke la vida le enkaró.
Bendicha sea su memoria